Po

Na jej spacerze przez łąkę
gdzie kiedyś pasły się kucyki,
zatrzymuje się, zbiera chwast
bukiet, wyskakuje kamyk
w jej ustach, smakuje brud,
jego nuta ciepła, smak wilgoci
wełna i puste gniazdo.
Oto jej granice radości —
patrząc poza pięciolistek
do raz zerwanych polnych kwiatów
aby rozjaśnić stół
za dwa, za trzy.