Wrony wreszcie mnie znajdują w Spartanburgu

Przez trzy tygodnie i dwa
sto mil, zawołałem do wron.
W Charleston rozmawialiśmy codziennie:
pogoda, bibeloty, jedzenie,
i lot naszego życia.
Brakowało mi jasnego, czarnego błysku
w dół nietkniętych ścieżek, ochrypłe krakanie
po nocach miłości ich stała
dziwna rada. Czy odważą się
po prostu zostaw mnie bez totemu?
Dziś rano, kiedy się modliłem,
– Dziękuję – zakrakała wrona.
Rozpoczęło się pole gęsi do trąbienia
jak chór grecki. prawie nie potrzebowałem
komentarz, aby zwrócić uwagę na czas.
Żeby było jasne, trzepotanie
gołębie w locie wpadły mi w ucho.
Kiedy spojrzałem, pojedyncza cicha wrona
rozbłysło na kwadratowym niebie
obramowane bokami ganku.
Znaleźli mnie na modlitwie.
Powitali mnie w domu.