O przyjdź, o przyjdź Emanuelu

Cicho córko, oddychaj nisko i powoli, nisko i wolno.
Wyobraź sobie przekrój jeziora —
jego powierzchnia na poziomie oczu jest gładka i pusta
kiedy dziewięć kamyków spada w linii do głębin poniżej.

Cicho córko, bądź nieruchoma i cicha jak kamień.
Możemy maszerować do tego zimnego jeziora zagubionych dusz.
Możemy wejść do wody strachu.
A biała skóra nasiąknie naszą krwią, potem i łzami.

Obudź się córko i biegnij i płacz, biegnij i płacz.
Dziewięć kul przeciągnęło ich ciała przez zasłonę.
Chwyć każdy z nich i stań się postrzępionym ogonem latawca
jak wszyscy lecą ponad i przebijają niebo.

Powstań córko i dmuchnij w światło.
Pokonamy opowieść o tej nieszczęsnej nocy.