Jak upadek

cytryn, głośniej niż światło, pozostawiła w niej tęsknotę za jedną własną, jedną niezepsutą cytryną, która wzniesie swój wyciśnięty zapach na jej język, na tył, gdzie spotyka się z jej uszami, teraz pustymi, po tym, co utracone pozostaje w miotle, jej pięść owinęła się wokół tego, co stanęło jej na nogi, co uwiązuje jej usta, sutek przy odpływie i odpływie, co przypomina żółte, i to, co zostało w milczącym gardle