Zwróć uwagę na żonkile na podwórku sąsiada.

Skomentuj, jak pasują do jego drzwi wejściowych.

Wyprowadź psy na spacer, zatrzymując się na każdym rogu,

a kiedy siedzą bez słowa,

nagradzaj je specjalnymi smakołykami o smaku bekonu.

Oglądaj stare odcinki The Andy Griffith Show,

te czarno-białe z Barneyem Fife.

Podczas przesłuchań, debat, prawyborów,

kiedy sarkazm i kłamstwa i wyzwiska

wspinać się na szczyt, kiedy ludzie przywołują jej e-maile

ponownie, nawet po czterech latach, i przy najświeższych wiadomościach

donosi o kolejnej masowej strzelaninie i kolejnym lodowcu

rozpływa się w oceanie wypełnionym zadławionymi plastikiem rybami,

zgłosić się na ochotnika do bycia docentem w muzeum, w którym będziesz

oprowadzanie dzieci po galerii impresjonistycznej

obrazy. Wskaż wybrzeże i mnóstwo żaglówek

i romantyczne pikniki i deszczowe paryskie popołudnia.

Porozmawiaj o liliach wodnych i słonecznikach i zacytuj

sonet, którego nauczyłeś się na pamięć, gdy miałeś siedemnaście lat.

Napisz list do starego nauczyciela, a nie do swojego ulubionego,

ale do tego rozsądnego, który kazał ci pracować dla A.

Napisz to, nawet jeśli wiesz, że odeszła lata temu.

Wypełnij go szczegółami o tym, czego się nauczyłeś. Napisz to

kursywą na drogich artykułach piśmiennych, a nawet jeśli

nie wysyłasz tego pocztą, przyklej specjalny znaczek na zawsze

w rogu. Załącz stare zdjęcie z rocznika

żeby mogła rozpoznać twoje siedemnastoletnie ja.

Posadź kilka własnych żonkili, aby następna wiosna

ktoś przechodzący obok z psem zajmie chwilę

zauważyć, że coś żółtego i młodego rośnie.