Dziewczyna ze skakanką do udawania

prawie nie traci rytmu, jeśli to się liczy —

bije. A może to nie uderzenie, tylko skok? Cóż, jest dobra.

Rano, przed lustrem w sypialni, robi to, co liczy

do kilku serii powtórzeń. Zrobiłaby więcej, gdyby mogła,

ale praca wirtualna jest męcząca. Aha, i może wspomnę

że nie jest już naprawdę dziewczyną.

To określenie, podzielane przez przyjaciółki, jest jedynie konwencją.

Kto by się kłócił? uprzejmość. . . Ona może wirować

że po prostu udawaj linę tak słodko i zręcznie jak każdy nastolatek,

kogo ona widzi w tym pomarszczonym starym szkle

kiedy skupia się na tamtych dniach, na tym co widać,

jeszcze niewidoczne. Wszystko to, wszystkie z nich, teraz minęło.

Bo nikt jej nie powiedział, kiedy dorastała

że nasze dni, nasze chwile, zwłaszcza te najlepsze

są przejściowe. Że nie ma powrotu. Brak kochającego kubka

za dożycie tego wieku, za śmierć kochanków, utratę synów.