Łabędź w nagim zarysie

Jest tyle zimy.

Myszy są zajęte zaprzeczaniem.

Ich nosy drgają.

Żaby są spokojne
w pałacach z zimnego błota.
Ważki wlatują do ich snów
potem zniknąć jak światło.

Wody są świeże.
Naśmiewają się ze starych kamieni
z ich perukami z mchu.

Ryba w osłupieniu bada miejsce
gdzie kiedyś spadł pająk.

I spójrz na łabędzia
prawie ukryte przez trzciny.
Jest nieruchomy, jego ciało jest białe jak świeży śnieg
jego hebanowa twarz, czarny klucz.

Unosi skrzydło i rozciąga się
z wdziękiem, który określa moment —

staw, niebo, śmierć, czekanie i sięganie.