Starzec

Wyobraża sobie kobietę.
Jej twarz jest jasna. Miesza trochę zupy
i nuci odległe dzieci.
Kim ona jest? Dlaczego ją zna?

Widzi ptaka
z pięknymi kolorami
jak jesienne liście budzą się do życia.
Nie pamięta
imię tego ptaka.

Tysiące książek
i filmy dryfują
przez jego umysł.
Ich tytuły zniknęły
wraz z ich gwiazdami.

Widzi kwiaty i drzewa
ale nigdy buk ani dąb
fiołek lub stokrotka.

Starzec podnosi kij
i ostrożnie łamie mu grzbiet.

Przyniosły go wiatry życia
do miejsca, w którym słowa
który kiedyś pojawił się i tańczył
powolny i nagi dla niego
kiedy dzwonił

teraz latają jak kapryśne jaskółki
zbyt szybko, by śledzić
i krzyżują się w powietrzu zamieszania
zanim osiedlą się w gniazdach
po prostu poza zasięgiem wzroku.