Ceapaire Ugh is Oinniún

M’ athair, mèirleach den t-seòrsa as miosa

a ghoid 'anam, agus a thug dha ri òl,

dhùisg mi o chodal aotrom,

codal aotrom, oir bha e cheana

dhùisg mi o chodal trom 'n uair

chaidh e troimh an dorus aghaidh

agus thuit e ann an gàirdeanaibh a shluaigh.

An uairsin a-steach don rùm agam.  “Dùisg,” thuirt e

gus mo dhùsgadh gun mo dhùsgadh.

An uairsin beagan nas àirde air sgàth cho bog ‘s a tha e

cha d’ fhuair e am freagairt a bha e ag iarraidh.

“Èirich.  Eirich agus dèan ugh dhomh

agus ceapaire oinniún.”  Ugh is uinneanan,

Bha mi a’ smaoineachadh, cò a bhios ag ithe ugh is oinniún?

ach dh'èirich mise, agus rinn mi e

ceapaire ugh is oinniún agus

Dh'ith mi fear cuideachd agus bha e math agus

Tha mi toilichte gun do rinn mi oir bha gaol agam air m’ athair,

an dà phàirt dheth.  Am pìos beag bìodach

a leigeadh leis gaol a thoirt dhuinn air uairibh agus

a' chuid a bu mhotha a bha cumail a' dèanamh

roghainnean ceàrr, gus dha, iadsan

cha robh coltas ann tuilleadh mar roghainnean idir.